KEÇİNİN PELİDE ETTİĞİNİ PELİT DE KEÇİYE EDER

Vaktiyle İzvit köyünün keçi sürüsünü köyün çobanı Goca Dere’de pelit ağaçlarının bol olduğu yerde otlarmış. Bu sürünün içinde inatçı mı inatçı bir keçi varmış. O inatçı keçi derenin içindeki ormanda bir pelit ağacına musallat olmuş. Derede o kadar yiyecek ot varken illa da gidip pelit ağacının yapraklarını yiyor; dallarını kemiriyormuş.

Pelit ağacı sonunda kurumaya yüz tutmuş. Sonunda kurumuş. Ormana gelen oduncular kuru pelidi görünce kesmişler. Dibinden yeşeren genç filizleri de kesmişler.

İnatçı keçi, bir gün yine deredeki ormanda otlarken pelit ağacını göremeyince hayal kırıklığına uğramış. Başka ağaçlar bulmak üzere geri dönmüş. Hoplayıp zıplayayım derken pelit ağacının dibindeki kuru dallardan biri, keçinin karnına saplanmış. Keçi ne yaptıysa, ne ettiyse bir türlü kendini kurtaramamış. Sonunda kuruttuğu pelit ağacının yanı başında ölmüş.

Keçiyi o halde bulan çoban hemen derisinden çarık yapmak için soymuş, deriyi akşam evine getirmiş. Karısı komşuya gidip o pelit ağacını kesip gelen oduncudan istemiş. Bir kucak pelit odunu ile eve gelmiş. Odunları yakıp pelit külü elde etmişler. Bir leğende sıcak su ile karıştırıp bulamaç haline getirip henüz taze olan derinin içine sıcak sıcak dökmüşler. Dışındaki kılları kolaylıkla yolmuşlar. Deri çırılçıplak hale geçince tuzlayıp çarık diktirmek için bir kenara koymuşlar.

Çoban deri işini bitirince;

– Ne diyebilirim ki. Dünyanın kanunu böyle bugün başkasına eden, yarın ettiğini buluyor. Keçi pelide ettiğini, pelit de keçiye ediyor işte, demiş.

Demek ki ne imiş; “Kimsenin yaptığı kötülük yanına kalmaz; herkes yaptığı kötülüğün cezasını er ya da geç çeker.”

 

-Uyarlanmıştır-