BİR VEDA

Lemos köyünde yıllar önce

Öküzünü satacaktı Ali amca

Kalmamıştı öküzle tarla süren

Harman süren düvenle

Önce patoz geldi harman vakti

Başka memleketlerden

Köylüler vazgeçti yavaş yavaş

Düvenle harman sürmekten

Otuz kırk gün süren harman zahmetinden

Düven tahtasının altına

Her yıl çakmak taşlarını gözemekten

Sonra tarlalar da sürülür oldu pullukla

Traktör aldı bazı köylüler

Öküzler azaldı birer birer

Sarı, siyah, ay boynuzlu öküzler

Ve onları doğuran kara ve sarı kızlar

Traktörsüz olmazdı artık yazlar

Ortalıktan çekildi yavaşça

Karasaban, boyunduruk, üvendire

Ve altlarında bıçak gibi keskin

Çelik gibi sert çakmaktaşlarıyla düvenler

Gittiler ahırlarda birer köşeye

Tozlar içinde durup beklediler

Lemoslu Ali amca

Son kişilerdendi bu kervana katılanlardan

Bıkıp usanmıştı köylülerin lafından

İma edilmesinden geri kalmışlığından

Sonunda o da vazgeçti sabandan, düvenden

Ve ahırdaki kara öküzlerinden

Bir sonbahar günü aniden

Bir celep geldi köye bir yerlerden

Çıkardılar öküzleri avluya

Celep süzdü öküzleri gözüyle

Yokladı eliyle orasını burasını

Sordu öküzlerin yaşını köylü Ali’ye

Ardından açtı öküzlerin ağzını eliyle

Saydı dişlerini bir bir usulüyle

Karısı ve çocukları Ali’nin

Seyrettiler merdivenin başından

Sanki hissettiler ayrılır gibi

On yıllık hayat arkadaşından

İki damla yaş düştü kadının gözlerinden

İşte ayrılıyordu iki ekmek teknesinden

Baktı bir köşede duran karasabana

Sabana dayanmış boyunduruğa

Ve üvendire sopasına

Yutkundu, ağlayamadı, çekindi çocuklardan

“Çok ekmeğini yedim” dedi yavaşça

Öküzler birbirine denkti yaşça

Sonra fark etti çocuklardan biri

Tuttu annesinin yamalı entarisini

“Ne yapacaklar” diye sordu annesine

Anne diyemedi öküzlerin akıbetini

“Bir başkası alacak” diyebildi sadece

Elleri böğründe kalakaldı öylece

Sıktılar celep ve Ali ellerini

Öküzlerin başında bıraktılar iplerini

Köyde hep adet olduğu gibi

Çekip ipinden götürdü öküzleri celep

Ağır adımlarla çıktılar avlunun kapısından

Hepsi ayrılıyordu işte on yıllık hatırasından

Kim bilir hangi şehirde hangi mezbaha

Öküzlerin yolu düşecekti bir kasaba

Hissetmiş gibi sanki olacakları

Öküzler son kez durakladılar yolda

Dönüp baktılar eski sahiplerine

Hüzünlü ve daha çok sitemle

İri kara gözleri buğuluydu belki de

Çocukları düşündü yıllar öncesinden peşinde

Zorlanarak toprağı yardığı günleri

Sürdüğü tarlaları, bahçeleri, bağları

Sürtünerek boynunu kaşıdığı ağaçları

Ay boynuzlarıyla deştiği toprağı

Ali’nin karısı ve çocukları baktılar arkasından

Celep yeniden asıldı ipi uç noktasından

Öküzler kaybolurken gözden yolda

Son evlerin arasından

Bir şeyler kaldı geride

Farksızdı yürek yarasından

Prof. Dr. Hacı KURT