KARAMAN VE BEN

Ekmek teknesidir bu memleketin

Daim olsun senin o bereketin

Elması, kirazı, buğday tarlası

Bağında tatlanmış üzüm Karaman

 

Mehmet Bey bir zaman vermiş fermanı

Türkçenin öz yurdu ana vatanı

Yazarken okurken aklımdadır hep

Ninni, türkü, şiir, sözüm Karaman

 

Boş durmayı sevmez insanın senin

İlham verir sana şu Göksu nehrin

Yellibel, Sertavul yol olmuş sana

Yediden yetmişe azim Karaman

 

Karaman’ın toprağında doğmuşum

Memleketin bir evladı olmuşum

Çalışmışım, okumuşum, yazmışım

Çocukları oğlum kızım Karaman

 

Darda kalsam elim dalım olursun

Yönümü kaybetsem yolum olursun

Kulağımdaki ses dilimde türkü

Dünyaya açılan gözüm Karaman

 

Torosların bir köyünde doğmuşum

Deresinde ırmağında yüzmüşüm

Zaman, gurbet az çok değiştirse de

Benim değişmeyen özüm Karaman

 

Gurbet elde hayli zaman kalmışım

Gezip dolaşıp da yine dönmüşüm

İlkbaharım, güzüm, kışım olmuşsun

Değişmez kaderim yazım karaman

 

Dağlarında ovasında gezmişim

Kara lastik bulsam nimet bilmişim

Bazen pabucum var bazen de çıplak

Yolunda tarlanda izim Karaman

 

Bu ülkenin özü ortak noktası

Kökleri buradan birçok atası

Herkesin bir payı olsa da sende

Yüzyıllardır önce bizim Karaman

 

Dağında kardelen, çiğdem, lalesi

Melül mahzun durur şimdi kalesi

Ayrılırken, kavuşurken hep sana

Toprağına sürdüm yüzüm Karaman

 

Prof. Dr. Hacı Kurt