SARIKEÇİLİLER

Göçebe Türklerin kalan son yadigârları

Dört mevsim yolda Sarıkeçili obaları

Yola düşüp Akdeniz kıyısından baharda

Gün gün aşıp giderler dumanlı Torosları

Bitmez bir yol gibidir onların hayatları

Develer ve davarlar bir de kıl çadırları

Öğrendikleri gibi eski atalarından

Sürdürdü geleneği onların çocukları

Silifke’den Anamur’a yayılmış obalar

Kızılçamların arasında sıra sıralar

Sağarken obanın kadınları keçileri

Sırasını bekler meleyen körpe oğlaklar

Her gün yeni bir yerde durup çadır kurarak

Dolaşarak dört mevsim yaylak, güzlek ve kışlak

Mezarlarını koyup yol boyu bir yerlerde

Ne yakın var onlara hayatta ne de ırak

Sırtında yükleriyle yürüyen o develer

Peşlerinden akıp giden keçiler, sürüler

Geçerken Göksu nehrini baharda ve güzde

Eskilerden bir masaldır Sarıkeçililer

Geçip yüzyıllardır aynı dağları, yolları

Kat ederek Mersin’i Karaman’ı Konya’yı

Ulaşıp Seydişehir ve Beyşehir’e kadar

Konup göçerler Sarıkeçili obaları

Medrese okul bilmez onların çocukları

En iyi onlar bilir yaylaları dağları

Güneş, yıldız ve ağaç saat ve takvim olur

Onların sazı olur develerin çanları

Kimse kalmadı artık onlar gibi yaşayan

Develerle göç edip kıl çadırda uyuyan

Herkes gidip yerleşti bir köye ve bir şehre

Sarıkeçililer’in var mı sesini duyan

Ne söylesem anlatmaz bendeki duyguları

Bilmem ki değişir mi onların yazgıları

Kolay değil kimseye o dünyadaki hayat

En ağır yükü taşır çilekeş kadınları

 Prof. Dr. Hacı KURT